Als ik ga voelen,…

… ja, wat dan?

Het besef dat we wegstoppen wat we voelen, is al een hele stap. Om dan te bedenken waarom we dat doen? Best lastige vraag. Dat gaat zo onbewust.

Het heeft een goede reden, het heeft een verhaal en is begrijpelijk. De eerste stap is dit onder ogen te zien, waar te nemen dat we het wegstoppen. Vervolgens ons af te vragen waarom ons systeem ons hiervoor wil waarschuwen? Wat zou er gebeuren? En daarna komen we er al snel achter dat het een misleidende reden. Daarom hier even de frisse waarheid tegenover de 4 meest gegeven redenen:

1) Als ik het toelaat, word ik erdoor overweldigd.

Het tegendeel is waar! Erkenning ervan brengt rust.

2) Jezelf hard aanpakken en op je kop geven, maakt dat je minder fouten maakt.

Dat kan in de kinderjaren waar geweest zijn. Onderzoek maakt echter duidelijk dat zelfcompassie (nu) veel krachtiger effect heeft dan zelfkritiek. Als gevoelens er mogen zijn kan het weggedrukte deel van ons tevoorschijn komen. Want gevoelens die afgesplitst, gebagatelliseerd of ontkend worden, blijven

3) Boosheid en nare gevoelens moeten zo snel mogelijk weg.

Maar wat niet mag zijn, kan niet verdwijnen. Negatieve kanten van onszelf wegduwen maakt derhalve dat je ze niet kunt verwerken en staat je groei naar (emotionele) volwassenheid in de weg

4) Om te verwerken moet je volop in je gevoel zijn.

Dat zou mogelijk heel veel heftigheid van je vragen. Het gaat er echter om, dat je in contact, verbinding met je lichaam en gevoel bent.

Het helpt om te oefenen er bij te zijn, zonder een oordeel (je voelt wat je voelt, geen mening erover), zonder oplossing te zoeken… Dat is puur jezelf als een observator waar te nemen. Probeer het eens, bijv. als je even hoofdpijn hebt. Merk je ook dat het verdwijnt, doordat het er mag zijn?