Als ik ga voelen,…

… ja, wat dan?

Het besef dat we ons gevoel wegstoppen, is al een hele stap.

Het heeft een goede reden, een verhaal en is begrijpelijk dat we dit doen. Het is ooit nodig geweest of we hebben het overgenomen als overlevingsmechanisme van onze ouders. De eerste stap is het waarnemen (=zonder oordeel) dat we het wegstoppen. De tweede stap is het onszelf afvragen waarom ons systeem dit doet? Helpende vragen daarbij zijn:

• Wil het ergens voor waarschuwen misschien?

• Wat zou er gebeuren als ik wel ga voelen en het niet verstop? (dit inbeelden geeft vaak helderheid daarop)

En dan komen we er al snel achter dat het een misleidende reden heeft, die op vroegere momenten waar was maar nu als volwassene niet meer. Daarom hier even de frisse waarheid tegenover de 4 meest gegeven redenen om ons gevoel te verstoppen:

1) Als ik het toelaat, word ik erdoor overweldigd.

Het tegendeel is waar! Erkenning ervan brengt rust.

2) Jezelf hard aanpakken en op je kop geven, maakt dat je minder fouten maakt.

Dat kan in de kinderjaren waar geweest zijn. Onderzoek maakt echter duidelijk dat zelfcompassie (nu) veel krachtiger effect heeft dan zelfkritiek. Als gevoelens er mogen zijn kan het weggedrukte deel van ons tevoorschijn komen. Want gevoelens die afgesplitst, gebagatelliseerd of ontkend worden, blijven.

3) Boosheid en nare gevoelens moeten zo snel mogelijk weg.

Maar wat niet mag zijn, kan niet verdwijnen. Negatieve kanten van onszelf wegduwen maakt derhalve dat je ze niet kunt verwerken en staat je groei naar (emotionele) volwassenheid in de weg

4) Om te verwerken moet je volop in je gevoel zijn.

Dat zou mogelijk heel veel heftigheid van je vragen. Het gaat er echter om dat je in verbinding met je lichaam en gevoel bent. Niet zozeer dat er tranen moeten stromen of je gevoelens zou moeten oproepen. Met CMFT helpen we je daarbij; door te focussen op het lichaam.

Het helpt om te oefenen er bij te zijn, zonder een oordeel (je voelt wat je voelt, geen mening erover), zonder oplossing te zoeken… Dat is puur jezelf als een observator waar te nemen. Probeer het eens, bijv. als je even hoofdpijn hebt. Merk je ook dat het afneemt/verdwijnt, doordat het er mag zijn? Wellicht is er zelfs een bewustwording van een behoefte die je kan vervullen, waardoor het afneemt.

Want wat er mag zijn, kan verdwijnen. Wat er niet mag zijn, blijft.